1.Կարդա՛լ կարգը, քննարկել, անել առաջարկություններ, դիտարկումներ 

Կարդացի Ուսումնական նախագծի մշակման և իրականացման կարգը։ Նախագծային ուսուցումը մեր առօրյայի մի մասն է։ Օրն սկսվում և ավարտվում է նախագծով։ Նախագծային ուսուցման մեջ ինձ համար ամենադժվար բաղադրիչը նախագիծն ամփոփելն ու գնահատելն է։

Կրթահամալիրում ամեն ինչն է «նախագծային»։ Նախագծերի բազմազանությունից և առատությունից երբեմն խճճվում ես։ Ինձ համար նաև դժվար է մի նախագծից մյուսին անցնելը։ Լինում են շրջաններ, երբ նախագծերի տարափ է լինում, չգիտես՝ որն անես, որը՝ թողնես, չես հասցնում, և արդյունքում բոլոր նախագծերը մի տեսակ կիսատ-պռատ են ստացվում։ Նման իրավիճակից ես նեղվում եմ։ Առաջարկում մի փոքր թեթևացնել ուսումնական օրացույցը։

2. Կարդա՛լ բոլոր հոդվածները, գրավոր վերլուծել հոդվածներից մեկը՝ 

Կարդացի բոլոր հոդվածները։ Ուզում եմ խոսել Աշոտ Բլեյանի, Գևորգ Հակոբյանի և Սուսան Մարկոսյանի «Ընտանեկան դպրոցում ուսումնական առարկան ընտանիքի կյանքն է » հոդված-դիտարկման մասին։ Խոսքը համաճարակային իրավիճակում տանը մեկուսացած սովորողների կրթության, ինքնակրթության, դրանց՝ ընտանիքի անդամների մասնակցության մասին է։ Հասարարակությունը պետք է հասկանա, որ ուսուցումը վաղուց դուրս է եկել «մի քանի գիրք-ձեռնարկ», «մեկ ուսուցիչ» ձևաչափից։ Երեխան, սովորողը կարող է ցանկացած բան սովորել ոչ միայն ուսուցչից, այլ ծնողից, հարազատից, ծանոթից։ Կարանտինային նոր իրավիճակին չպետք է մոտենալ որպես ահավոր արտառոց վիճակի, այլ պետք է փոխել դիտակետի ուղղությունը՝ այն գործածելով սովորողի օգտին։ Օրվա ընթացքում քանի՞ ծնող է նստում իր երեխայի կողքը և նրան փոխանցում իր իմացածն ու իր հմտությունները։ Կարծում եմ՝ շատ քիչ։ Իսկ ինչո՞ւ՝ քիչ։ Որովհետև «ժամանակ չկա»։ Ահա, ստեղծվել է մի իրավիճակ, որ շա՜տ ժամանակ կա, մի՛ թերագնահատեք ձեզ, հարգելի՛ ծնողներ, և սովորեցրեք ձեր երեխաներին, այն , ինչ գիտեք։ Նաև մի՛ թերագնահատեք ինքնակրթությունը։ Այն շա՜տ հզոր զենք է, իսկ ինքնակրթվելու գործիքներն էլ հիմա բազմազան են։ Այսուհետ, պետք է դեն նետել հին գործիքակազմը և վերցնել, ձեռք բերել նորը։